Αργυρός, Ουμβέρτος

(Καβάλα 1877 –Αθήνα 1963).Ζωγράφος. Υπήρξε μαθητής πρώτα του Νικηφόρου Λύτρα και του Γεωργίου Ροϊλού στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και αργότερα του Λεφτς και του Μάαρ στην Ακαδημία του Μονάχου. Ο Α. επιζητούσε να μεταδώσει στα έργα του την πηγαία συγκίνηση που του προξενούσε η επαφή του με τα αντικείμενα και τη φύση. Γι’ αυτό εργαζόταν ταχύτατα, αναθέτοντας στο ταλέντο του, στη μεγάλη του ευχέρεια και στη χρωματική του ευαισθησία τη λειτουργία της μεταγραφής των οπτικών του εντυπώσεων. Τα θέματά του δεν είναι περιορισμένα. Ζωγράφιζε οτιδήποτε είχε αισθητικό ενδιαφέρον ή τον βοηθούσε να ασκεί την όραση και το χέρι του. Προσωπογραφίες, γυμνά, νεκρές φύσεις, άνθη, διάφορες συνθέσεις αποτελούν συχνά το εικονογραφικό περιεχόμενο των έργων του, αλλά το είδος στο οποίο εκδηλώνεται αμεσότερα είναι η τοπιογραφία· ύπαιθρα κάθε μορφής, θάλασσες, στιγμιότυπα της ζωής του ελληνικού χωριού, κήποι που μέσα από τα φυλλώματά τους εισχωρεί το ηλιακό φως και δημιουργεί άπειρες χρωματικές ποικιλίες είναι οι κυριότερες πηγές έμπνευσης του καλλιτέχνη. Αυτή η αγάπη του ανοιχτού χώρου είναι φανερή ακόμα και στη σειρά των πινάκων του από το αλβανικό μέτωπο. Η τεχνική του Α. είναι ιμπρεσιονιστική και εναρμονίζεται με την προσωπικότητά του. Τα σχήματα και οι μορφές κατασκευάζονται με παραθέσεις χρωμάτων και δεν περικλείονται μέσα σε αυστηρά περιγράμματα. Η παραγωγή του είναι μεγάλη. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στη σχολή των Ευελπίδων, σε δημόσια κτίρια και σε διάφορες συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σημαντική ήταν η συμβολή του Α. στην παιδεία. Ως καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών από το 1929 έως το 1953 καθοδήγησε και διαμόρφωσε πολλούς νεότερους Έλληνες ζωγράφους. Το 1959 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. «Αυτοπροσωπογραφία» του Ουμβέρτου Αργυρού. «Πόρος», έργο του Ουμβέρτου Αργυρού. Το εικογραφικό περιεχόμενο των έργων του είναι ευρύτατο. Η ευαισθησία του όμως εκδηλώνεται στην τοπιογραφία.